Характарыстыка гастрыта з твора вечар — Про изжогу
Творчасць Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзённыя пытанні жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. «…Жыццё — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю песу «Вечар» А. Дудараў.
У «неперспектыўнай» вёсцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Ганна, Васіль Мульцік і Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыццё. Ганна ўвесь час, як і Мульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. У вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. I апошні сын Віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць… I нашто нарадзілася?»
Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У яго таксама нялёгкі лес. Ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша». Гора ўзмацніла душу Васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. Ад Мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ён бачыць, як чакае Ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя Віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. I якая паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і бярозкі пад акном. Мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а Сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. Мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. Ён добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. Для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «Шчасце з чужых рук заўсёды кіслае… Шчасце самому рабіць трэба». Мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў поглядам. I легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. У Мульціку і Ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця.
Оцени ответ
Source: reshebka.com
Аляксей Дудараў Вечар Белорусская литература 8 класс Лазарук гастрыта
1.Перад вамі прайшлі карціны (сцэны) першай дзеі (часткі) драмы Аляксея Дударава «Вечар». Падумайце і адкажыце, пра што гэты твор. Як можна коратка, у некалькіх словах, вызначыць сэнс паказанага? Звяжыце змест п’есы з двума папярэднімі творамі, чым яны блізкія, падобныя.
Гэты твор пра жыццё адзінокіх старых у паміраючай вёсцы. Яны забыты ўсімі і нікому не патрэбны. У адных — дзеці прапалі бяз вестак, у другіх — зніклі ў віры жыцця і не едуць да бацькоў. Гэта п’еса аб адзіноце, “неперспектыўнасці вёскі” і зямлі, пакінутасці, сэнсе чалавечага жыцця.
Характары і вобразы герояў п’есы Аляксея Дударава «Вечар» Творчасць Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзённыя пытанні жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. «…Жыццё — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю п’есу «Вечар» А. Дудараў.
Змест п’есы блізкі да верша Барадуліна і апавядання Карамазава: у ім выкрываюцца філасоўскія праблемы існавання чалавека на зямлі, адзінокай старасці, паміранне вёсак, адчужэнне ад іх людзей.
2.Чым адрозніваецца гэты драматычны твор ад лірычнага — верша «Трэба дома бываць часцей» — і эпічнага — апавядання «Дзяльба кабанчыка» — па форме, спосабах паказу жыцця?
П’еса “Вечар” адрозніваецца ад верша “Трэба дома бываць часцей…” і эпічнага “Дзяльба кабанчыка” па форме і спосабах паказу жыцця. Структура п’есы ўключае ў сябе тэкст дзеючых асоб — дыялогі і маналогі, — і аўтарскія рэмаркі: заўвагі, якія змяшчаюць абазначэнне месца дзеяння, знешнасці персанажаў, іх манеры паводзінаў і, асаблівасці мовы.
У пачатку п’есы змешчаны спіс дзеючых асоб з указаннем іх узросту.П’еса мае асобную скончаную сэнсавую частку п’есы, якая называецца дзеяннем.
3.Ахарактарызуйце аднаго або некалькіх герояў п’есы. Звярніце ўвагу на канкрэтныя выказванні, заўвагі аўтара, іншыя дэталі, якіх у творы шмат.
Бадай, асноўнае пытанне, якое задаюць крытыкі рэжысёрам, што звяртаюць сваю прафесійную ўвагу на творы нацыянальнага рэпертуару, — аб прычынах, якія абумовілі зварот да той ці іншай п’есы. Але пытанне гэтае шмат у чым рытарычнае — чалавек спрактыкаваны ўжо праз пятнаццаць-дваццаць хвілін ад пачатку спектакля можа дакладна назваць галоўныя прычыны, па якіх рэжысёр звярнуўся да пэўнага драматургічнага матэрыялу. I нават прафесійна зробленая работа пакідае магчымасць беспамылкова вызначыць, у які момант рэжысёр спрацаваў «дзеля птушачкі». Іншая справа, калі пакаштаваць рэжысёрскага хлеба бяруцца не рэжысёры (няхай сабе і таксама прадстаўнікі тэатральных прафесій) — тут ужо адной фармальнасцю, як правіла, не абыходзіцца.
Пачніце з таго, якія імёны-мянушкі дае аўтар сваім героям: Мульцік і Гастрыт. Што азначаюць яны, якія асаблівасці характару гэтых людзей выяўляюць, як перадаюць адносіны да іх з боку аўтара? Якія ў сапраўднасці імёны герояў п’есы?
Васіль Мульцік
Гэта чалавек, які пражыў нялёгкі лес. Ён «тры вайны адпляскаў, шабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак за вайну пахаваў, і нішчымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша».
Але гора не зламіла яго наадварот — узмацніла душу Васіля, надзяліла яго, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. Гэта нястомны працаўнік і пакутнік, жартаўнік і сонцапаклоннік. У яго — паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а Сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку.
Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У яго таксама нялёгкі ліс. Ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі так крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах німці расстрэльвалі, потым ваяваў — два рази параніла, тры рази кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двох дзетак за вайну пахаваў, й ніпічымніца пасляваенная була, й хату пярун паліў, й карова здыхала, й жонка памерла, й син апошні гадоў пяць пісем не піша». Гора ўзмацніла душу Васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якаючи, колькі ані роздавай, не вычэрпваецца, як тієї калодзеж, што некалі паіў усю вёску. Пекло Мульціка ідзе так людзей цеплыня, спачуванне. Ён бачыць, як чакае Ганна весткі пекло свайго няўдалага сина, й піпіа пекло імя Віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую пісню. I якаючи паэтычная, тонка й ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хліб, пра рідну хату й бярозкі пад акном. Мульцік — паэт й ў адносінах так зямлі-карміцелькі, й так сонца, якое для яго вышэй й магутней нават за бога, таму што бог карае, а Сонца дае жыццё раслінам, й жывёлам, й чалавеку. Мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе із ім, як із блізкім. Ён добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе палею душею, каб працаваць, хліб расціць. Для яго шчасце не ў сытасці й не ў бяздзейнасці: «Шчасце із чужих рук заўсёды кіслае… Шчасце самому рабіць трэба». Мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў поглядам. I легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. У Мульціку й Ганні ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця.
Мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. За гэтыя яго дзівацтвы яго і празвалі Мульцікам.
Ён добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. Для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «Шчасце з чужых рук заўсёды кіслае… Шчасце самому рабіць трэба». Мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў поглядам. I лёгка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. Ён з гумарам ставіцца да ўсяго, навт да сваёй старасці-нямогласці. Яго можна назваць аптымістам па жыцці, ён — чалавек-сонца.
Мікіта Гастрыт
Ужо адна мянушка раскрывае нам яго характар — пахмурны, непрыемны, злосны, калючы. Гэта складаны і супярэчлівы чалавек, які жыве не па ўласным сумленні, а па застарэлых, фальшыва-казённых прынцыпах.
Недаверлівы, хваравіта зайздрослівы да чужой радасці. У гады калектывізацыі ён «выкарчоўваў» кулакоў, змагаўся з аднаасобнікамі. Мікіта толькі выконваў загады, і тут няма яго вялікай віны. Але Мікіта напісаў данос на Васілёвага брата Андрэя ўжо не па загадзе, а па ўласнай ініцыятыве. I не таму, што бачыў у ім ворага, а таму, што Андрэй збіраўся засылаць сватоў да яго будучай жонкі. Пакаянне Мікіты запозненае, непаслядоўнае. Застарэлыя звычкі мацнейшыя за сумленне.
Ганна
У жанчыны таксама было нялёгкае жыццё. У вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. Дзеці памерлі ў партызанах з голаду, старэйшы сын “без весці”, муж Піліп вярнуўся з вайны і памёр ад ран праз два месяцы. Апошні сын Віцька сядзіць у турме. Мульцік гаворыць пра яе: “Адна на ўсё жыццё.. Гаротніца…Хоць ты яе ў царкве вешай як пакутніцу святую…”
Ганна ўвесь час, як і Мульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць… I нашто нарадзілася?» Яна добрая, даверлівая, шчырая, размаўляе з партрэтам мужа-нябожчыка, ніколі не блытае дабро і зло, спачувае і дапамагае людзям, гатовая дараваць крыўду, калі для гэтага ёсць маленькая падстава.
Як Мульцік характарызуе Гастрыта, які «праводзіў лінію» ў часы калектывізацыі, пісаў даносы, ананімкі на сваіх аднавяскоўцаў? Чаму Мульцік называе Гастрыта «ідэйным прыдуркам»? Адшукайце ў творы гэтыя мясціны і пракаменціруйце іх.
“Г а с т р ы т. Я супраць кулакоў…
М у л ь ц і к. Колькі іх было на ўсю нашу вёску? Два.
Г а с т р ы т. Брэшаш, болей…
М у л ь ц і к. Два. Зяпа і Мішук Цяркоўскі… Ад іх усе Вежкі плакалі… А каго Васіль Барабулінак эксплуаціраваў? У яго ж парабкаў не было, ён са свайго мазаля жыў…
Г а с т р ы т. Ён народную зямлю эксплуаціраваў…
М у л ь ц і к. Зямля з радасцю аддае ўсё таму, хто да яе рукі прыкладае… Ты проста не хацеў працаваць, як усе, а хацеў наглядчыкам над людзьмі быць… Лёгка, няпыльна і ў пачоце! Вось і муціў ваду, пускаў усім пыл у вочы… сазнацельным прыкідваўся!
Г а с т р ы т. Я лінію праводзіў…
М у л ь ц і к. Толькі крывую і сваю. У Вежках ты моладзь ад зямлі адбіў? Ты… Колькі гадоў сачыў за тым, каб, значыць, ніхто лішнюю бульбіну ці мех зерня ад зямлі не ўзяў… А чаму ж не браць, калі яна дае? Бегаў па гародах, каб хто лішнюю баразну не прагнаў. Хай пустуе, бур’янам зарастае… Не магі!!! З усіх сіл адбіваў ахвоту ў людзей працаваць. Крычаў да хрыпаты, што пазорна мець скаціну ў хляве, хлеба, бульбы шмат збіраць з агарода… Вось калі гол як сакол — значыць, сазнацельны! Калі ў хляве пуста — маладзец! А калі ў цябе каля хаты заместа крапівы жыта калосіцца — буржуй! міраед! кулак! Пуста ў хляве — пуста і ў душы будзе. I хтс ты такі быў? Ні начальнік, ні падначальнік, а так… Прышчык «сазнацельны»… Мы б з голаду ўсёй краінай здохлі, каб, не дай бог, сталі ўсе такія «сазнацельныя», як ты… I тое, што мой Грышка, Ганнін Віцёк і твае дзеці па свеце бадзяюцца, шукаюць немаведама чаго — ты вінаваты! Яны ж на зямлі выраслі, яна ж іх маці, яны ж павінны былі заместа нас на яе прыйсці, каб хлебам людзей карміль… Не пайшлі… Таму што ведалі: такія гастрыты, як ты, не дадуць ім ні спакою, ні волі…
Г а с т р ы т (злосна). Такім, як ты, дай волю — даўно б савецкай уладзе жылы перагрызлі…”
Гастрыт усё жыццё лічыў сябе верным служкай савецкай улады, ён — як адлюстраванне ўсіх заганаў таго часу. Не жадаў працаваць, хацеў быць галоўным, кіраваць, лічыў працавітых людзей кулакамі. Але Гастрыт толькі прыкрываецца савецкай уладай і сваёй ідэйнасцю, ён проста лайдак і зайздросны чалавек, які лічыў, што мае права ўмешвацца ў жыццё кожнага.
Пры ўсёй кранальнай трапятлівасці ўзаемаадносін персанажаў, сцэнічная дзея пазбаўлена і намёку на сентыментальнасць. Дамінантнай робіцца так званая «проза жыцця». I афарызм пра чалавека, які сам з’яўляецца «кавалём» свайго лёсу, яскрава пацвярджае Мульцік (Мікалай Маршын), які ўласнымі рукамі майструе сабе… дамавіну. У спектаклі гэта адбываецца без усялякага надрыву альбо пачуцця «наканаванасці», так што мы нават не адразу разумеем прызначэнне гэтай дошкі, «падобнай на карабельчык». Зрэшты, не толькі ён, але і Ганна (Тамара Ляўчук), і Гастрыт (Міхаіл Мятліцкі) ставяцца да гэтага занятку спакойна і з разуменнем.
“М у л ь ц і к. Змагу я трымаць карову адзін? Назапасіць на зіму сена? Сілы нямашака. Ды і касіць няма дзе. А будзе ў мяне конь, ды я на ім паўсвету за лета аб’ездзіў бы… Там касануў, там… Па ахапцы сена назапасіў бы… I карове і яму. I соткі свае лягчэй зрабіць будзе. I дроў прывезці. Жыць мне з ім лягчэй будзе. Сябе карміць буду, і застанецца яшчэ. А так, год-два, я ж дзяржаве на шыю сяду, як і ты!
Г а с т р ы т. Я не на шыі! Я на пенсіі!!!
М у л ь ц і к. А з канём я сам пракармлюся…
Г а с т р ы т. Ты гэтыя твае кулацкія замашкі кінь!
М у л ь ц і к. Атамны век канчаецца, яны ўсё кулакоў баяцца!
Г а с т р ы т. Конь — гэта срэдства праізводства!
М у л ь ц і к. Дык што?
Г а с т р ы т. А калі табе даць срэдства ў рукі — ого-го! Ты такую багатую гаспадарку на сваіх сотках закруціш — чарцям моташна стане!
М у л ь ц і к. I добра!
Г а с р ы т. I скоцішся!
М у л ь ц і к. Куды?
Г а с т р ы т. Да мелкабуржуазнай ідэалогіі…
М у л ь ц і к. Якая ідэалогія?! Мне восемдзесят гадоў! Лягчэй мне будзе з канём. Больш бульбы вырашчу, малако будзе, заместа аднаго парсючка — трох трымаць буду. Дык я ж сам не з’ем — я вунь адной бульбінай і шкваркай цэлы дзень жыву — прадам калгасу…
Г а с т р ы т. Ага! I грошы, канечне, у кішэнь?! Багацець пачнеш…
М у л ь ц і к. Куды ж я падзенуся з гэтымі грашыма? Яны ж на кніжцы ляжаць будуць: надзёжна, выгадна, удобна! Я ж на гэтыя грошы гвардзію ўзбройваць не буду, каб супраць улады ісці. Я ж не Дзянікін. Я — Мульцік.
Г а с т р ы т. Дай табе каня — Дзянікіным станеш!
М у л ь ц і к. Цьфу! Гэта ж трэба такім ідэйным прыдуркам урадзіцца!”
Ідэалогія Гастрыта наскрозь фальшывая, ён не разумее Мульціка, які жадае жыць з сваёй працы, лічачы гэта праявай кулакоўшчыны. Гастрыт атручаны ілжэ-прынцыпамі камунізму, ён быццам увабраў у сабе ўсё тое негатыўнае, несправядлівае, што было падчас савецкіх часоў, і хоць дзеянне адбываецца ўжо ў постсавецкі час, Гастрыт лічыць, што ананімкі ўсё адно можна пісаць, як ён гэта рабіў раней. З аднаго боку Гастрыт уяўляе сабой страшэннае зло, з другога — у значанй ступені з’яўляецца ахвярай жорсіткага гістарычнага часу.
Як Мульцік характарызуе Ганну, яе жыццё, усё, што адбылося з яе мужам, дзецьмі, апошнім сынам?
Мульцік шкадуе Ганну, ён ведае яе гаротнае жыццё, спачувае ёй, бо яна пахавала траіх дяцей. Апошні сынок сядзеў у турме, а муж Піліп памёр вельмі рана ад ран пасля Вялікай Айчыннай вайны.
П’еса А. Дударава «Радавыя» прысвечана паказу Вялікай Айчыннай вайны як сусветнаЙ, агульналюдской бяды. Аўтар паказвае не толькі гераізм людзей, нязломнасць іх волі, але і тое, якой цаной была заваёвана перамога. Героямі яе з’яўляюцца пяць радавых салдат (Дзерваед, Бушцец, Салянік, Дугін, Лёнька Адуванчык), якія на сваіх плячах вынеслі ўвесь цяжар вайны. У кожнага з іх свой лёс, свая трагедыя. На вачах у Дзерваеда фашысты спалілі жонку і маленькага сына. Але гора не зрабіла салдата жорсткім, бязлітасным, аб чым сведчыць выпадак з хворым нямецкім хлопчыкам, якому Дзерваед аддаў свой салдацкі паёк. Бушцец, які пайшоў на вайну з-за вясельнага стала, наадварот, зрабіўся злым, помслівым, здольным застрэліць кожнага немца. Складаны лёс у Саляніка, якому вера не дазваляе страляць у людзей, забіваць іх. Па-бацькоўску адносяцца салдаты да васемнаццацігадовага Лёнькі Адуванчыка, на вачах у якога фашысты забілі маці і сястрычку. Дугін, за плячыма якога разжалаванне, раненне, штрафны батальён, становіцца Героем Савецкага Саюза. На шчасце, даўняя ўзнагарода знайшла Дугіна, але, на жаль, салдат гіне ў апошні дзень вайны. П’еса «Радавыя» гучыць як рэквіем па ўсіх, хто загінуў у гады ваеннага ліхалецця.
“Яна ж без яе (радасці) ўсё жыццё сваё!!! Трое дзетак у партызанах з голаду памерлі, старэйшы сын «без весці», Піліп вярнуўся кулямі ды асколкамі начынены, два месяцы пажыў… Віцька адзін застаўся, дык і ў яго жыццё наперакасяк пайшло… Адна ўсё жыццё… Гаротніца… Хоць ты яе ў царкве вешай як пакутніцу святую, а ты…”
Навошта Мульцік робіць, здавалася б, зусім непатрэбную работу: выбірае з калодзежа ваду і тут жа вылівае яе?
Калодзеж у творы выступае сімвалам крыніцы жыцця, ачышчэння:
“Думаеш, глупствам займаюся? Няма каму ваду з калодзежа браць. Раз’ехаліся ўсе… А калодзеж жывы павінен быць… З яго чэрпаць трэба, каб вада ў зямлю не пайшла, каб не застаялася, каб свежай была.
.. Во я і выб’раю яе штодня… За былых сваіх суседзяў, за дзяцей іх і за свайго сына… (Аднёс вядро, выліў.) На тваю хату, Пятрок… Ах, дзеткі, дзеткі…”
Мульцік імкнецца працягнуць жыццё калодзежу, каб ён не зарос, не прапала ў ім вада, ён клапоціцца пра зямлю, вёску, спадзяецца на адраджэнне.
Як бы вы растлумачылі сцэну з заяўкай на выкананне па радыё песні для Ганны нібыта ад сына, што знаходзіцца невядома дзе? Хто ў сапраўднасці зрабіў гэту заяўку? Дзеля чаго? Абгрунтуйце сваё меркаванне.
Ад Мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ён бачыць, як чакае Ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піша ад імя Віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. Мульцік хоча, каб Ганна была шчаслівая, каб на сэрцы яе было радасна, хоць і такім спосабам.
У другой дзеі п’есы расказваецца, як Мульцік і Ганна жывуць разам. А Гастрыт памірае, раскайваючыся перад тым, каму прынёс нямала гора і пакут, просячы дараваць яму ранейшыя паводзіны. Як бы вы пракаменціравалі гэтыя змены ў лёсе герояў? Ці не маюць яны сімвалічнага сэнсу? Чаму памірае (па волі аўтара) менавіта Гастрыт?
У Мульціку і Ганне ўвасоблена гармонія жыцця.У іх вобразах раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і зарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не будзе браць з яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і асірацее зямля продкаў. I не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што зямля застанецца ў адзіноце.
На нашу думку, памірае менавіта Гастрыт, бо гэта як пакаранне за тое, што ён прынёс людзям шмат гора, нясправядліва абвінавачваў і крыўдзіў, пісаў ананімкі, не пакідаў у спакоі вяскоўцаў, паўсёдна бачучы ворагаў.
Ці не такі ж сімвалічны сэнс маюць і іншыя моманты твора, пачынаючы з назвы п’есы — «Вечар”? Дзеянне п’есы адбываецца ў розны час сутак: і раніцай, і днём, і ўвечар. Чаму ж аўтар называе п’есу «Вечар»?
Для герояў п’есы «Вечар» надышоў вечар жыцця, калі можна раздумваць аб пражытым, аб сэнсе чалавечага жыцця ўвогуле. У гэтых роздумах і боль за скалечаны лёс, за стан сучаснай вёскі, і пакаянне.
Звярніце ўвагу на тое, як у пачатку п’есы апісваецца калодзежны журавель, што начапляна на яго. Падумайце, як гэтыя розныя прадметы характарызуюць ранейшае і сучаснае жыццё вёскі і герояў. Паразважайце на гэту тэму. Успомніце пра тое, што верш Рыгора Барадуліна таксама пачынаецца з вобраза калодзежнага жураўля, «цыбатага асвера». Ці выпадковыя гэтыя супадзенні ў творах на блізкую тэму?
“Злева, каля плота, стары рыпучы журавель. На адным яго канцы ледзь пагойдваецца абшарпанае драўлянае вядро, на другім — груз. Чаго тут толькі не панавешана! I шчарбатая шасцяронка ад камбайна, і доўгая мядзяная гільза ад снарада, і кавалак гусеніцы ад трактара, і нават іржавая прабітая каска. Калі набіраюць ваду, праз тужлівы рып жураўля чуваць перазвон гэтых жалязяк.”
Гэтыя прадменты здольны паведаць цэлую гісторыю вёскі: праз яе сцежкі прайшла Вялікая Айчынная, аб гэтым сведчаць гільзы ад снарада, каска. Тут працавалі людзі на зямлі, нездара аўтар узгадвае шасцяронку ад камбайна і кавалак гусеніцы трактара. Раней вёска жыла, гаманіла, працавала, а зараз апусцела, заціхла, тут засталіся толькі тры яе жыхара і рыпучы калодзежны журавель. Гэты вобраз таксама сустракаецца і ў вершы Барадуліна. Гэтыя супадзенні не выпадковы, бо калодзежны журавель — сам калодзеж — сімвал крыніцы жыцця — без вады нельга ўявіць жыццё. Знікне, зарасце калодзеж — знікне і вёска. Нездарма Мульцік так клапоціцца пра гэта. Аўтар падымае праблему адчужанасці маладых пакаленняў ад бацькоў, ад роднай хаты, ад роднай зямлі.
Чаму менавіта каля калодзежа адбываецца сцэнка-фантазія, калі героям п’есы мроіцца, як збіраюцца разам іх дзеці, радасныя, вясёлыя, «прагна п’юць самую смачную ваду свайго дзяцінства»? Які сэнс мае згаданая сцэна ў адносінах да галоўнай тэмы і ідэі твора?
Калодзеж — гэта амаль свяшчэннае месца, сімвал жыцця і адраджэння, менавіта таму героям мроіцца тут з’яўленне іх дзяцей. Гэта сцэна мае прамы сэнс з тэмай і ідэяй п’есы — не павінна моладзь забываць вёску, свае карані, не павінны пакідаць сваіх бацькоў у адзіноце. Вёскі не павінны паміраць, яны павіны адраджацца.
Характарыстыка ганны, мульцика, гастрыта из твора вечар…
Творчасць Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзённыя пытанні жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. «…Жыццё — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю песу «Вечар» А. Дудараў.
У «неперспектыўнай» вёсцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Ганна, Васіль Мульцік і Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыццё. Ганна ўвесь час, як і Мульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. У вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. I апошні сын Віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць… I нашто нарадзілася?»
Песа «Вечар» прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. Адухоўленыя блізкасцю да прыроды героі А. Дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.
Аляксей Дудараў. Вечар. Белорусская литература 8 класс Лазарук
- ГДЗ
- 1 Класс
- Математика
- Русский язык
- Немецкий язык
- Информатика
- Природоведение
- Основы здоровья
- Музыка
- Литература
- Окружающий мир
- Человек и мир
- 2 Класс
- Математика
- Английский язык
- Русский язык
- Немецкий язык
- Украинский язык
- Информатика
- Природоведение
- Основы здоровья
- Литература
- Окружающий мир
- Технология
- 3 Класс
- Математика
- Английский язык
- Русский язык
- Немецкий язык
- Украинский язык
- Информатика
- Музыка
- Литература
- Окружающий мир
- Технология
- Испанский язык
- Казахский язык
- 4 Класс
- Математика
- Английский язык
- Русский язык
- Немецкий язык
- Украинский язык
- Информатика
- Основы здоровья
- Музыка
- Литература
- Окружающий мир
Характеристика Гастрита из Твора Вечар -Алексей Дударов на…
Характары і вобразы герояў песы Аляксея Дударава «Вечар» ТворчасцьАляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсціадказы на надзённыя пытанні жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага ўсучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыіасэнсоўвае па-філасофску. «…Жыццё — выпрабаванне чалавека началавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваюпесу «Вечар» А. Дудараў.
У «неперспектыўнай»вёсцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Ганна, Васіль Мульцік іМікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыццё. Ганна ўвесь час, як іМульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. У вайнуі пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала заадзін месяц. I апошні сын Віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес утурме. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае:«Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць… I наштонарадзілася?»
Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. Уяго таксама нялёгкі лес. Ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцысеклі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскайногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — дваразы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак завайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, ікарова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша».Гора ўзмацніла душу Васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй,якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некаліпаіў усю вёску. Ад Мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ёнбачыць, як чакае Ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імяВіцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. I якаяпаэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа праласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату ібярозкі пад акном. Мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, іда сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што богкарае, а Сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. Мульцік немоліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. Ён добра ведае, штонарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлебрасціць. Для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «Шчасце зчужых рук заўсёды кіслае… Шчасце самому рабіць трэба». Мульцік ніколіне ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніхпакаленняў поглядам. I легка ў яго на сэрцы нават перад немінучайсмерцю. У Мульціку і Ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця.
Менавітаў вобразах Васіля і Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць,далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя з болем думаюць, штоняма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты ізарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто небудзе браць з яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі іасірацее зямля продкаў. I не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, штозямля застанецца ў адзіноце.
Песа «Вечар»прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. Адухоўленыя блізкасцю да прыродыгероі А. Дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця зяго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.
Оцени ответ
Описание Гастрита из Твора Вечар — Алексей Дударов, литература
Dpolovincev05 марта 2016 г., 23:08:16 (3 года назад)
Характары і вобразы герояў п’есы Аляксея Дударава «Вечар» Творчасць
Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці
адказы на надзённыя пытанні жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага ў
сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі
асэнсоўвае па-філасофску. «…Жыццё — выпрабаванне чалавека на
чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю
п’есу «Вечар» А. Дудараў.
У «неперспектыўнай»
вёсцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Ганна, Васіль Мульцік і
Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыццё. Ганна ўвесь час, як і
Мульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. У вайну
і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за
адзін месяц. I апошні сын Віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у
турме. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае:
«Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць… I нашто
нарадзілася?»
Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У
яго таксама нялёгкі лес. Ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы
секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай
ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два
разы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак за
вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і
карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша».
Гора ўзмацніла душу Васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй,
якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі
паіў усю вёску. Ад Мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ён
бачыць, як чакае Ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя
Віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. I якая
паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра
ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і
бярозкі пад акном. Мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і
да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог
карае, а Сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. Мульцік не
моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. Ён добра ведае, што
нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб
расціць. Для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «Шчасце з
чужых рук заўсёды кіслае… Шчасце самому рабіць трэба». Мульцік ніколі
не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх
пакаленняў поглядам. I легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай
смерцю. У Мульціку і Ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця.
Менавіта
ў вобразах Васіля і Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць,
далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя з болем думаюць, што
няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і
зарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не
будзе браць з яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і
асірацее зямля продкаў. I не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што
зямля застанецца ў адзіноце.
П’еса «Вечар»
прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. Адухоўленыя блізкасцю да прыроды
героі А. Дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з
яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.
Характарыстыка ганны, мульцика, гастрыта из твора вечар…
Ответ оставил Гость
Творчасць Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзённыя пытанні жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. «…Жыццё — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю песу «Вечар» А. Дудараў.
У «неперспектыўнай» вёсцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Ганна, Васіль Мульцік і Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыццё. Ганна ўвесь час, як і Мульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. У вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. I апошні сын Віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць… I нашто нарадзілася?»
Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У яго таксама нялёгкі лес. Ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша». Гора ўзмацніла душу Васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. Ад Мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ён бачыць, як чакае Ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя Віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. I якая паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і бярозкі пад акном. Мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а Сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. Мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. Ён добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. Для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «Шчасце з чужых рук заўсёды кіслае… Шчасце самому рабіць трэба». Мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў поглядам. I легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. У Мульціку і Ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця.
Менавіта ў вобразах Васіля і Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і зарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не будзе браць з яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і асірацее зямля продкаў. I не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што зямля застанецца ў адзіноце.
Песа «Вечар» прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. Адухоўленыя блізкасцю да прыроды героі А. Дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.
Оцени ответ